Anchoas y Tigretones

Receta para no triunfar en el 2012

El final de cada año me da por hacer antirecetas.  No, no me da por la paradoja ni por la ironía. Creo que la nostalgia, especialmente en épocas de crisis, ya no solamente no  es lo que era, es que es un salvavidas bastardo. Solamente tiro de la hemeroteca mental, ya que este blog me recuerda que llevo haciendo lo mismo en2008, en 2009  y en 2010.   Supongo que a medida que vamos cumpliendo diciembres y estrenando eneros nos hacemos más tradicionales. Y del mismo modo que expiamos culpas, espiamos agendas y aniversarios, entendemos posturas y las adoptamos, sacudimos algún que otro sopapo mental y también  la alfombra del alma. Sí, 2011 intenso y contradictorio. No puedo vengarme de ti ni de tus otoños porque me diste febreros y abriles. Y una pequeña tribuna a la que pude auparme, en la que jugué con mis bolígrafos y teclados. Soñé muchas geografías y visité la tumba de Perec en París.  Tuve fantásticos picnics playeros y construí castillos de naipes y arena, volaron, es verdad, pero qué hermosos fueron y cúanta estela dejaron.  Y los fotografié.

También puse muchas lavadoras y bajé toneladas de papel y vidrios a los contenedores de reciclado.  Abrí ventanas. Cerré puertas. Algunas todavía duelen.  Y aprendí que el espacio y el tiempo son variables importantes. Y eso me ha pasado por llevar demasiadas chuletas a los exámenes de Física. Es algo que debería saber.  Asistí a mis citas con Almodóvar y Woody, me sobrecogí con Franzen,  leí miles de entradas en blogs, en periódicos, en graffitis.  Escuché indignación y ruido, furias y carcajadas.  Y fabulé, inventé, escribí y todo lo demás.  Y tuve toda la música, el vino y la cerveza, el viento y los silencios del mundo entero. Y tu voz, que es un regalo.

Y dado que no soy una diva del cine mudo ni de los otros, que no escribo novelas de amor y lujo, que no puedo quejarme de que los mundos digitales me hayan ido al bolso y me roben, esta es mi ventana. Y espero que lo siga siendo. Sin pasta, claro, si no no sería yo.  Palpando imposibles y fantaseando realidades. Se me ocurre que no soy tampoco una miss para desear paz en el mundo. Vaya. Desearé mucha alegría que, creo, es ya un punto de partida. Que los que duermen solos lo hagan tranquilos y a los que lo hagan acompañados los intranquilicen mucho. No, no voy a hablar de enamoramientos, para eso ya están los fakes de los libros más vendidos.

No voy a pensar demasiado en el futuro. El presente se me está yendo entre los dedos ahora mismo. Feliz 2012.

Navegación en la entrada única

7 pensamientos en “Receta para no triunfar en el 2012

  1. jacintogutierrez en dijo:

    Feliz 2012 🙂

  2. Time (Pink Floyd, 1973)

    Ticking away the moments that make up a dull day
    You fritter and waste the hours in an offhand way.
    Kicking around on a piece of ground in your home town
    Waiting for someone or something to show you the way.

    Tired of lying in the sunshine staying home to watch the rain.
    You are young and life is long and there is time to kill today.
    And then one day you find ten years have got behind you.
    No one told you when to run, you missed the starting gun.

    So you run and you run to catch up with the sun but it’s sinking
    Racing around to come up behind you again.
    The sun is the same in a relative way but you’re older,
    Shorter of breath and one day closer to death.

    Every year is getting shorter,
    never seem to find the time.
    Plans that either come to naught
    or half a page of scribbled lines.
    Hanging on in quiet desperation is the English way
    The time is gone, the song is over,
    Thought I’d something more to say.

  3. Que ben o soubo contar, querida Sigrid, que até o lin dúas veces de puro gusto e sigo entusiasmado. Que teña o mellor ano posible (e aínda máis)

  4. O mesmiño que a min, Kaplan.
    Certo que sempre na vida algo ou alguén te vai mosando o camiño…
    Seguiremos poñendo lavadoras e reciclando, acudindo a citas e sobrecolléndonos con certas lecturas e filmes que captan a coordinación dos nosos ollos, o cerebro e a nosa alma.
    As ventás e as portas seguirán cos seus gonzos para nós e os «outros». E os distintos sons espertarán en nós o aroma de seguir sentíndonos.
    E eso si Lorena, a ilusión da nenez perdurará en cada presente. E recollerémola lustrosa cal xogo inventado.
    Unha aperta e unha vez máis parabéns para este novo ano.

  5. Pilara a modiño en dijo:

    El presente se me va disfrutando mientras te leo

  6. Pingback: Un cadáver exquisito del 2012 (y una antireceta para el 2013) « Anchoas y Tigretones

Deja una respuesta

Introduce tus datos o haz clic en un icono para iniciar sesión:

Logo de WordPress.com

Estás comentando usando tu cuenta de WordPress.com. Salir /  Cambiar )

Imagen de Twitter

Estás comentando usando tu cuenta de Twitter. Salir /  Cambiar )

Foto de Facebook

Estás comentando usando tu cuenta de Facebook. Salir /  Cambiar )

Conectando a %s

A %d blogueros les gusta esto: