Acenos (deste lado)

Ela habitaba no lugar dos ollares sin perfil. Ollares de frente, baleiros de secretos. Intrépidos, valentes. Cando tomaban unha cervexa nunha terraza, baixo o sol da incerteza de abril, falaban, e ela deixaba pousar os segundos. Collía o tempo con dozura, movéndoo con agarimo  para devolvelo renovado, intenso, cheo de ledicias e mecos. Tamén levaba, agochadas no bolso, unha batería de sonrisas, brincadeiras e afagos. Confianzas tamén. Algunhas veces as espallaba enriba da mesa e agasallaba á outra muller cunha antoloxía de acenos infantís, deses que fan que os que comparten a cervexa, co privilexio de sabelo, non queran nunca que pase ese momento.