Vacacións de primavera
Para o capitán da nave capitana
Sabes? (sempre comezo as miñas digresións así, verdade, con esta pregunta retórica) Hoxe espertei pola maña cun desacougo tremendo, non sei por qué. A Semana Santa sempre produce en min esta inquedanza, esta sensación de non saber onde ubicarme, esta promesa de verán que non é, esta sucesión de días de impasse, de comercios pechados e almas fuxidizas e ausentes. Acórdanseme esas tardes da nenez de nena sen irmáns, comenzando a mesma angustia do Domingo de Ramos, a tristeza incrible que me producían ese escaso tempo de lecer que remataban nos longuísimos oficios da semana santa, o medo ó Cristo nú, os capuchóns recorrendo a rúa Real na tarde noite e a miña pregunta constante de se eran reais os que ían debaixo (pouco despois fariame a mesma pregunta cando vin por primeira vez "A guerra das galaxias" con Darth Vader e as tropas imperiais), os codazos das miñas curmás para acadar o mellor sitio no balcón da casa familiar e poder ver as procesións, e eu intentando agocharme e pechar os ollos do medo que tiña…Teño como banda sonora deses días todas as cancións, que son preciosas, pero que dan moito medo "este es el árbol de la Cruz", "acuérdate de Jesucristo"..acórdaseme tamén ir visitar as igrexas, os "monumentos" que lles chamaban, a mañá de Xoves Santo e eu non entendía que tiña aquelo de bonito, de espectacular, de monumental…E a culpa, a sensación de que eu tiña a culpa de que Xesús morrera na cruz, todo porque eu era mala, todo porque eu facía trampas xogando as tabas e copiaba algunha vez nos exames, todo por non comer o prato de xudías verdes, por chorar fronte as fraccións e as subordinadas, por falar tanto en clase e facer tantas falcatruadas. Por eso, polo mal que eu me portaba, polo contestona e rabuda que era, por todo iso, era Semana Santa. E tiña que purgala, claro. E lía aquel conto, "Tabú", de Ana María Matute, daquel meniño gordo ó que agasallaban cun año que logo…bueno, mellor non contalo. E a vida de santa Cecilia, patrona dos músicos. E tardes de "Diálogo de carmelitas", de romanos en minisaia e túnicas santas (eu ollaba moito para Victor Mature, sempre fun moito dese actor que non era actor). E o final, como non debía ser tan mala e Xesús era misericordioso todo volvía á normalidade no Domingo de Gloria. E volvía á normalidade, porque, dentro do roscón de Reis estaba unha figuriña e, sorprendentemente, tocábame a min. "Tocoume a min!", decía eu recorrendo en pixama toda a cociña detrás da miña nai,para que ollase a sorte que eu tiña. E si,viña a sorte rechea de azucre e crema. Como cando chegaches ti cun feixe de distancias e imposibles pero cos ollos cheos de "quero que si". E como eu teño este aquel de nena que cumpre os preceptos, collin a tua man e desplacei todas as nubes que chovían sobre nós ese día. E iso sí que foi penitencia e purgatorio.
Anchoas y Tigretones 
Pois si, unha excelente evocación daqueles días da nosa infancia que todos vivimos entre Barrabás, vixilias de venres na Coresma, procesións e demais masoquismos. Tamén eu tratei o tema, por se o quere ler, aquí:
http://robinsonenitaca.blogspot.com/2006/04/melancolia.html
o estimado señor thornhill leva razón inda hai un tremor na miña cara de neno, nos meus ollos vendo pasar as procesión escuras, noitébregas, barrocas, cheas de se barro mortal, e as candeas prendidas e murmurio do silencio, dos tambores e da música, sempre na rúa real por onde pasaba o meu mundo e os ventos inda refriados da primavera arrincaballe os pétalos ás roseiras para sementar aquel circo sen area, mais…haberá sempre e tamén unha señorita kendall para flaxelar ese «barro mortal que envolve o esprito»
A min isto lévame ao nacemento da gurgulla, a casca que impide tocar a pel allea. Aló vexo a parella virtual, ese ser que non calla nunca en carne mortal, a roda do hamster.
Bicos, cun cariño especial hoxe.
A Compostela de antes da voráxine daquel Xacomeu 93 non era moito mellor. Desde logo era máis cutre. Que hai turismo de bocata e lata de cervexa? Pois si, pero tamén o hai noutras cidades.
En todo caso, o mellor de Compostela é a primavera. O peor, cando todoquisque marcha da cidade, agosto. Pero aínda en agosto e ocupada a cidade de peregrinos, hai zonas da cidade e horas do día para o paseo de vagar. Otero Pedrayo, cando era profesor de xeografía na universidade compostelá, facía sempre un percorrido nocturno no que invariablemente pasaba por diante dun farol na Casa de Conga, o máis fermoso e romántico da cidade polas sombras que proxectaba, e ao que lle dedicou un poema.
Compostela tamén é, coma no poema de García Bodaño, «unha rúa longa/ na memoria/ onde vagan os nomes/ e as horas/ que cada quen recorda…”