Vacacións de primavera

Para o capitán da nave capitana

 

Sabes? (sempre comezo as miñas digresións así, verdade, con esta pregunta retórica) Hoxe espertei pola maña cun desacougo tremendo, non sei por qué. A Semana Santa sempre produce en min esta inquedanza, esta sensación de non saber onde ubicarme, esta promesa de verán que non é, esta sucesión de días de impasse, de comercios pechados e almas fuxidizas e ausentes. Acórdanseme esas tardes da nenez de nena sen irmáns, comenzando a mesma angustia do Domingo de Ramos, a tristeza incrible que me producían ese escaso tempo de lecer que remataban nos longuísimos oficios da semana santa, o medo ó Cristo nú, os capuchóns recorrendo a rúa Real na tarde noite e a miña pregunta constante de se eran reais os que ían debaixo (pouco despois fariame a mesma pregunta cando vin por primeira vez "A guerra das galaxias" con Darth Vader e as tropas imperiais), os codazos das miñas curmás para acadar o mellor sitio no balcón da casa familiar e poder ver as procesións, e eu intentando agocharme e pechar os ollos do medo que tiña…Teño como banda sonora deses días todas as cancións, que son preciosas, pero que dan moito medo "este es el árbol de la Cruz", "acuérdate de Jesucristo"..acórdaseme tamén ir visitar as igrexas, os "monumentos" que lles chamaban, a mañá de Xoves Santo e eu non entendía que tiña aquelo de bonito, de espectacular, de monumental…E a culpa, a sensación de que eu tiña a culpa de que Xesús morrera na cruz, todo porque eu era mala, todo porque eu facía trampas xogando as tabas e copiaba algunha vez nos exames, todo por non comer o prato de xudías verdes, por chorar fronte as fraccións e as subordinadas, por falar tanto en clase e facer tantas falcatruadas. Por eso, polo mal que eu me portaba, polo contestona e rabuda que era, por todo iso, era  Semana Santa. E tiña que purgala, claro. E lía aquel conto, "Tabú", de Ana  María Matute, daquel meniño gordo ó que agasallaban cun año que logo…bueno, mellor non contalo. E a vida de santa Cecilia, patrona dos músicos. E tardes de "Diálogo de carmelitas", de  romanos en minisaia e  túnicas santas (eu ollaba moito para Victor Mature, sempre fun moito  dese actor que non era actor). E o final, como non debía ser tan mala e Xesús era misericordioso todo volvía á normalidade no Domingo de Gloria. E volvía á normalidade, porque, dentro do roscón de Reis estaba unha figuriña e, sorprendentemente, tocábame a min. "Tocoume a min!", decía eu recorrendo en pixama toda a cociña detrás da miña nai,para que ollase a sorte que eu tiña. E si,viña a sorte rechea de azucre e crema. Como cando chegaches ti cun feixe de distancias e imposibles pero cos ollos cheos de "quero que si". E como eu teño este aquel de nena que cumpre os preceptos, collin a tua man e desplacei todas as nubes que chovían sobre nós ese día. E iso sí que foi penitencia e purgatorio.