Microrrelato para un martes

Todas las mañanas se miraba al espejo con la resaca del éxito en las pupilas. Escuchaba todavía el refrendo coral a su belleza, a la huella de animalidad salvaje que dejaba la sombra de su melena, el espacio medido entre su sonrisa y la picardía de su mirada. Allí, por las mañanas, dibujaba con una barra de labios de silencio el inicio del día. Salía a la calle, indagaba en el futuro, abrazaba sus presentes. Desfilaba como una bella paladina y el mundo se abría ante ella. Lo que era una lástima era que por las noches, tan sólo había una llamada que esperaba y tan solo quería esconderse en un cuerpo. Y, claro, tenía que llorar.
Me gusta esto:
Me gusta Cargando...
Relacionado
Navegación en la entrada única
Vai ser que o Martes e como o aire: é de todos.
Barbeouse logo de limpar as bagoas. 7 veces abriu os ollos e outras 7 volveu pechalos.Novas perlas dende o profundo mar do Xapón mollaron os sensibles queixos.A néboa do seu alento ía cercando o seu corpo cando bruscamente as súas asperas mans trocadas e ás de ave fenix fixeron as veces limpaparabrisas repintando a sú figura xa enfocada. Non llo diría a ninguén, non, pero aquelas salgadas alfaias que brataron dos seus ollos rezumaban doce Gin-Troncoso.O seu sorriso atravesou o espello e espertou ó novo día.
«Sairemos sempre adiante porque nos somos a xente» Ma Joe (Jane Darwell) en The grapes of wrath. John Ford segundo libro de Steinbeck. Unha forte aperta e non llo contedes a niguén, que un ten unha re-puta-acción que manter.
Vai ser que o Martes e como o aire: é de todos.
Barbeouse logo de limpar as bagoas. 7 veces abriu os ollos e outras 7 volveu pechalos.Novas perlas dende o profundo mar do Xapón mollaron os sensibles queixos.A néboa do seu alento ía cercando o seu corpo cando bruscamente as súas asperas mans trocadas e ás de ave fenix fixeron as veces limpaparabrisas repintando a sú figura xa enfocada. Non llo diría a ninguén, non, pero aquelas salgadas alfaias que brataron dos seus ollos rezumaban doce Gin-Troncoso.O seu sorriso atravesou o espello e espertou ó novo día.
«Sairemos sempre adiante porque nos somos a xente» Ma Joe (Jane Darwell) en The grapes of wrath. John Ford segundo libro de Steinbeck. Unha forte aperta e non llo contedes a niguén, que un ten unha re-puta-acción que manter.
Nota. Que ben me sinto. É a 6 vez que intento publicar esta miña opinión e son rexeitado. Menos mal que estou acostumado e insistirei unha 7 máis.Non me estranaría que apareceran logo 7 comentarios seguidos nesta entrada. E que son moi teimudo
ja,ja,ja,ja,… non vexo nin os números antispam. Estou ledo poi ou son máis rápido que a máquina, ou a máquina e máais tonta ca min ou ben definitivamente está confirmado que son o máis torpe do mundo mundial logo de Dick Turpin claro.
…y las lágrimas se convertian en anchoas y tigretones ?….
que és un microrelato?, el cuento de un perezoso ?, el gérmen de una novela?, el poema de un poeta en prosa?, nunca he visto el encanto en esta especie de engendro narrativo, tengo un enorme curro en ponerme al dia de tus posts….un abrazo
Muchas veces el peor temor no es el como te vean los demás, sino el como te ves a ti mismo. Y el mayor temor es encontrarte, y ver que no te gustas.
Qué escalofriante micro relato, de verdad.
Y que es una fotografía? el cuadro de alguien que no sabe pintar? (esto va por lo del comentarista Robert, que le gusta ceñir la creatividad a lo de «siempre»)