Anchoas y Tigretones

Fragmentos de un diario futuro III (o un cuento para un niño un poco mayor)

Triángulo de veranoPodía recorrer su espalda de memoria. Sin haberle tenido jamás en el hueco cálido de su cama, decidió guardarle ese lugar.  Coleccionando definiciones, astronomías variadas, referencias y escenarios fue tejiéndose un espacio cada vez más corto entre ellos. Se regalaron varias noches, miles de abrazos, casi algunas lágrimas.. Sin citas ni preparativos, de forma salvaje, otras calculada, fueron aprendiéndose el uno al otro. Recitándose mutuamente. En eso andan….Y no saben, porque no lo saben, que es único. Y perfecto. A lo mejor porque es así de raro. O así de real.

Navegación en la entrada única

6 pensamientos en “Fragmentos de un diario futuro III (o un cuento para un niño un poco mayor)

  1. Foi unha paixón
    inducida
    unha sobredose
    de dopamina
    que me metín
    sen pensar,
    como fan os rapaces,
    asi,
    por probar,
    probar
    que estou vivo,
    probar sensacións,
    esquecidas,
    meter a cabeza
    baixo a agua
    e non saír
    ata case afogar
    o que non sabía
    era esta maldita
    reacción
    do corpo,
    da alma,
    da mente,
    esta anguria,
    esta especie
    de mono,
    non inducido
    agora
    o que toca
    e deixar que o reloxo
    faga o seu traballo
    ou voltar ao comezo
    e sen querer
    aprender
    …..nada……
    …..nada…..
    …..nada……

  2. Me quedo con una frase(«Se recitaron mutuamente»)que encierra todo un Universo.

  3. Nada hay mejor que esa sensación de «dejarse llevar», Como un manatial que se deja caer por la ladera de una montaña, donde todo son piedras, al gun arbusto y unas vistas maravillosas.

    Bicos

  4. Encantador escrito. ¿Continuarà?.

  5. Princesa Sigrid en dijo:

    Ana, tus palabras siempre me calientan el corazón y hacen que mis taquicardias, cada vez mas habituales, se disparen. Te quiero.

    Recitarse mutuamente es el sentido de encontrarse, mi Capitán. Si no…¿para qué?
    Lu, claro que sí. Imaginemos paisajes pintados a dos manos o fotografías tomadas desde el ángulo más íntimo del alma.
    Da Cova…¿y tú que crees? Imagino que habrá que esperar a que Altair, Vega y Deneb luzcan en esplendor a partir de junio para esperar la continuación…

  6. Así de real.

    Real.

    Como me gusta esa palabra aplicada a todo lo bueno.

Deja una respuesta

Introduce tus datos o haz clic en un icono para iniciar sesión:

Logo de WordPress.com

Estás comentando usando tu cuenta de WordPress.com. Salir /  Cambiar )

Imagen de Twitter

Estás comentando usando tu cuenta de Twitter. Salir /  Cambiar )

Foto de Facebook

Estás comentando usando tu cuenta de Facebook. Salir /  Cambiar )

Conectando a %s

A %d blogueros les gusta esto: