Carta abierta a Benicio del Toro
Mi muy adorado Benicio:
Espero que al recibo de la presente, estés bien, como así tu señora madre a la que beso la mano en la distancia. Aquí amenaza lluvia y temporal. Nada comparable a mi alma desgarrada en estos momentos. Sólo puedo preguntarte por qué. Sé que no obtendré respuesta, la cobardía masculina de la que ya conozco varios casos, avala tu comportamiento. Has estado aquí y ni una llamada, ni un SMS, ni nada de nada. Y yo te pregunto, con los ojos nublados por las lágrimas, por qué ella y no yo. ¿Es por que es aristócrata? ¿Porque es rubia natural? De tipo andamos parejas, mujeronas ambas. Y yo te vengo siendo muy sencillita. Hablo de Isabel Sartorius, mal pécoro, no te hagas el avión. Sí, ya sé que mola mazo el barrio de Salamanca, pero en El Temple te tenemos bares y lugares a los que podrás ir de incógnito y yo pasearía orgullosa amarraíta a tu cintura inexistente (soy de orondos, lo de tocar hueso de cadera, como que no). Y yo miraría al frente, cabeza erguida, meneando mi castigado cuerpo de cuajada Ram (los cuerpos de Yogur Danone haces que te pases el día evacuando como José Coronado y eso es una ordinariez), enseñándote los lugares típicos y una buena colección de lunares y lugares recónditos anatómicos que, creo ,podrían gustarte bastante. Pero no. La eliges a ella. Y yo aquí, repasando una historia común a base de DVDs. Traffic. Fear and loathing in Las Vegas.21 gramos. Basquiat. Che. Sin City. Y cajas de kleeenex sin fin.
No lo entiendo. Somos almas gemelas. Tú has nacido el 19 de febrero y yo el 23. Pensaba que celebraríamos juntos nuestro cumpleaños. Imaginaba el liguero picantón que me regalarías-como buena cabaretera aficionada soy sensible a los regalos-y el premio que te esperaba. Pero no. No solo me dejas, sino que ni siquiera me conoces. Estoy indignada. Pero como buena superviviente a las adversidades, tiendo mi mano. Sé perder. Aunque el que se lo pierda seas tú. Y es más te culpo de algo. Algo que es terrible y una auténtica cabronada. El despecho provocado por tu desdén me arroja en brazos de otro. A rey muerto, rey puesto : A partir de hoy soy fan del Duque. Chúpate esa. Un tío que está muerto. Y que les gusta a todas. Menos a mí. Pero las circunstancias obligan. Me has matado, Benicio, me has matado…
Disfruta de la vida. Yo seguiré como la prota de La rosa púrpura de El Cairo observándote a distancia en la oscuridad de la sala. Y esperando que algún día atravieses la pantalla y haya beso final. Mientras tanto, me dedico al Duque.
Tuya, desesperada y rota
Lorena
P.D Te dedico este video que refleja, mejor que nada, mis sentimientos.
Vde. ten moito conto, señorita Lorena. O que ten que facer é dar dunha vez a paguiña de nadal á súa chacha, a señorita Love Hewitt. A rapaza anda a procurar unha recomendación para ver de apañar unha invalidez, e Vde., de terracitas e rexouba pola Coruña.
Mesmo parece mentira.
Beixos, de todo o modo.
Súa
Waleska
Waleska, m’as pillao. Veño de recoller a denuncia pertinente interposta pola traballadora Love Hewitt. A moi perraca aínda ten máis que decir: agora quere tamén non só os atrasos, senón os adiantos…estou totalmente a favor de que volvan as clases sociais (non as de Sociales que eran un coñazo do copón). Bicos e gracias por espertar a miña conciencia cívica
Eso…eso…retiraos malditas rubias de bote a señorear en otros feudos…este meteco me pertenece y pardiez que no le voy a manumitir como se merece…ja…ja…ja…Benicio te quieeeeeeeeeeeroooooooo!
Waleska…no disimules…tu eres realmente Mss. Pettygrew!
Muy buena la carta, pero su mami falleció hace muchos años. Por otra parte me es grato comunicarte que no te fue “infiel “con la rubia aristócrata sino con una (una plebeya).conmigo.Pero no te arrojes despechada en brazos de otro segurísimo que tarde o temprano como en la rosa púrpura del cairo saldrá de la pantalla.
Waleska, xa falaremos da Love Hewitt. Dende logo o que está pendente é o final da historia de Ludmila.
Ana, a ti lo que te joroba es no estar en nuestro grupo del feisbú.
Lila, me has dejado pétrea con lo de mi futura suegra. No recuerdo haber consolado a Beni de tamaña pérdida, pero mira, más que me ahorro en futuros disgustos…y sí, espero que salga algún día de la pantalla. Gracias por pasarte por aquí