Anchoas y Tigretones

A conta atrás : máis alá do berro bravú

A conta atrás
Recordo no patio do colexio o ceo negro e as manchas de petróleo no babi do uniforme. Era nos anos 70 e o barco chamábase Urquiola. Non recordo moito máis, a memoria ademais de fonte de dor é moitas veces preguiceira para o que doe dabondo. En decembro do 93 chegaba Umberto Eco a Coruña e unha catástrofe producíase preto da Torre. Chámabase Mar Exeo. Paradoxos da vida: o Exeo sempre aparece no imaxinario dos viaxeiros mentais como un infindo azul, unha fonte de ensoñación e ameazaba nese momento o fráxil equilibrio da ecoloxía. Sempre pensei que vivía nun país de postaliña, son nena de cidade – que lle vou facer!-, pero vivín sempre fronte ó mar, o mar das lembranzas, dos medos, do adeus para un regreso incerto… O peor (¿?) chegaría en novembro do 2002. Os retallos da historia  son coma pelis pasadas por LSD: paraugas negros no Obradoiro, traxes brancos desbotables, choiva de seguido, chapapote no Orzán cando cargabamos unha cruz de madeira, maletas en María Pita, choros e berros, mans negras de traballo e desesperanza, mentiras e "quintos pinos", "hilillos" nas noticias, mulleres facendo comida sen descanso para todos os voluntarios, rapaces e rapazas de Tarragona, Sevilla, Madrid, Bilbao… e xente que colleu cartos e calou, outros ós que lles importou unha merda o que pasase, e o fino po do esquecemento a cubrir a traxedia coma neses museos de provincias nos que ninguén se detén, e os obxectos, para non morrer, deciden ter vida propia. Pero iso xa é outra historia.
A conta atrás.Parte 1. Carlos Portela e Sergi San Julián. Vigo: FactoríaK, 2008
A conta atrás non é unha propaganda nin un berro bravú. Vai moito máis alá.  Desde o final para achegarnos ó principio, Carlos Portela e Sergi San Julián toman a historia polos protagonistas, que poden ser calquera dos rostros que viamos na tele neses momentos: as mulleres que me abrazaron en Lira, o xesto de suficiencia dos que nos vían montar nun bus para irmos recoller o que o mar devolvería o día seguinte, o gris ricto dos políticos en cacerías, o desconcerto dos miles de voluntarios que chegaban a atopar a nada, o progresivo interese dos medios de comunicación, a desaparición dos organismos oficiais nas primeiras xornadas… Non vou falar  do risco da estrutura narrativa, da delicadeza dos debuxos, da definición dos personaxes, do absolutamente exquisito da historia… iso xa o leredes e o apreciaredes vós. O que eu agradezo, o que a min me emociona é que no 2008 alguén lembre que todo isto estivo aquí, que non foi un soño e pasou de verdade… Agora que  as bandeiras e os adhesivos de "Nunca Máis" podeos mercalos nos chineses coma unha antigüidade Kitsch, agora que parece que vivimos no mellor lugar do mundo, agora que todo aquilo semella que sucedeu lonxe, moi lonxe: non podemos esquecer, deixar no álbum  do tempo o sucedido, pasar páxina por riba das cousas. E para quen queira maior precisión, máis oficio ou maior autoridade no tema, remítovos ó prólogo de Manuel Rivas, especialmente ó parágrafo do final. Sinto moito que alguén se sinta ofendido por falar dende as miñas tripas, pero o blog é meu. Prohibido esquecer. Nunca máis, nunca más, never more.

Navegación en la entrada única

4 pensamientos en “A conta atrás : máis alá do berro bravú

  1. Primeiro, benvida ao deserto do real, xa sabes, Matrix, Slavoj, etc. Porque, esto é o real. O que acontece tralos fíos invisibles de memes, átomos, ceros, uns, offs, ons, nanomateria e neuronas virtuais. Precioso texto Sigfrid. Hai que retomar «o tema», sen dúbida. Lembro moito eses días, as rúas de Santiago nas que todos eramos irmáns ao berro de NUNCA MÁIS, o xentío no obradoiro e os colegas que ceibaron aos políticos de turno colgados duns globos xigantes…os milleiros de fotos…os centos de libros…os millóns de artigos…unha euforia colectiva no que un pobo cría que estaba a tomar as rendas do seu futuro…e outra vez moi pronto os raposos chuchasangues do sistema que se alimentan do sangue do seu irmán morto…outra vez o ridículo, os orzamentos desviados para mercar ladrillos…a mesma merda pasando outra vez diante do teu nariz, os mesmos na foto, e os traballadores, os voluntarios e a xentiña boa de verdade na súa casa, cunha enfermidade de máis e moitas ilusións de menos. Así é. Vou na procura dese libro. Apertas!

  2. Después de haber ido hace unos días a la presentación de “A conta atrás” aproveché la frescura del momento y correr a hacerme con un ejemplar. Una vez realizada la compra: rápida y escueta, cayeron unas cuantas cervezas, risas ,intercambio de preocupaciones vitales y algún que otro chascarrillo inocente con una princesa de “cabelos loiros”. LLegué a casa acelerado, estado en el que ya había salido unas horas antes (y no voy a decir por qué). Una vez terminadas en casa varías cosas imposibles de posponer y haber cenado algo, me dispuse a dormir. Ya en cama, con la luz apagada, empezando a contar diminutas “dollys metálicas” que brincaban por un paisaje imposible, volví a recordar el libro que nos ocupa. Me levanté y lo recuperé de la bolsa con idea de «echarle un ojo» por encíma, pero me enganchó de tal forma que me lo devoré del tirón. En mi modesta opinión me parece un trabajo magnífico para el ejercicio de “nuestra memoria». No sólo por el tiempo histórico en el que transcurre, creo que es uno de los momentos colectivos más emotivos para muchos de nosotros, algo que recordaremos siempre. Si no porque nos hace ver de una forma más consciente, si cabe, esa posiilidad cíclica constatada en nuestra vida ya en tres ocasiones, como bien recuerda “Sigrid”. También me ha gustado ver de una forma clara y explícita lo miserables que podemos llegar a ser los seres humanos, y creo que eso, no menos que lo otro, debe hacernos reflexionar mucho y profundamente. Al margen de eso me resultó muy agradable ver que la forma de contarlo “hacía atrás” no se veía forzada, mas bien, todo lo contrario. Una vez inmerso en la lectura de la historia parece que la forma correcta de contarlo fuese solo esta y no a la que estamos más habituados.

    Agradezco a Carlos Portela, especialmente ese “compromiso personal” que dice haberle llevado a embarcarse en esta aventura hasta el final, a pesar de los obstáculos que surgieron a lo largo del proceso. Para los que caminamos un poco con el rumbo despistado, es muy grato encontrarse con gente que demuestre que algunas cosas pueden hacerse desde dentro, sin filtros ni condiciones.

    Recomiendo leerlo y mirarlo, los dibujos son fantásticos y la historia, pues…escalofriantemente real. Recomiendo también regalarlo y sobre todo, recordarlo, por muchas razones, cada uno debe encontrar las suyas

    Y como no, ansiamos la segunda entrega.

    Enhorabuena.

  3. Dona Ana, coma sempre ós seus pés.O seu comentario trascende por completo o que esta blogueira de xoguete anda a escribir. No reino de Thule sempre terá vostede un espazo de seu. Unha aperta e agardaremos que a Cronopia faga as presentacións oportunas

    Lu: Nos aceleró el mundo turco-para eso vivimos en Turquía, ¿no? 😀 pero es verdad lo del momento colectivo. Y tú y yo vivimos mucho de eso juntos (incluso cuando os currásteis el viaje a Túnez). Sin bromas: es verdad, todos lo sabemos y es un buen momento para reflexionar.

  4. alichin en dijo:

    Esta es una promesa al Sr. Portela. No he leido el libro, pero lo haré. Y como no encuentro otro lugar, mi princesa favorita me permitirá decirle desde aquí que lo adoro por reinventar a mi Esther. También le voy a agradecer esa risa tan tan sana que no puedo evitar viendo alguna serie de tv de la que es guionista…. Sr. Portela, como soy pedichona, quiero más!-
    A mi princesa, decirle, que aunque siempre lo supe, ahora tengo la evidencia de que no solo eres una SEÑORA, sino que eres UNA GRAN MUJER. Y como no, te quiero. besiñosssssss

Deja una respuesta

Introduce tus datos o haz clic en un icono para iniciar sesión:

Logo de WordPress.com

Estás comentando usando tu cuenta de WordPress.com. Salir /  Cambiar )

Imagen de Twitter

Estás comentando usando tu cuenta de Twitter. Salir /  Cambiar )

Foto de Facebook

Estás comentando usando tu cuenta de Facebook. Salir /  Cambiar )

Conectando a %s

A %d blogueros les gusta esto: